Mürekkep Gönüllü Veda 

     Bugün yine seninleyim her an olduğu gibi...Bu sıralar boğazımdan hiç ayrılmıyorsun bazen o kadar çok sarıp sarmalıyorsum ki senden başka hiçbir şeyi düşünemez oluyorum,sen izin vermedikçe hareket dahi edemiyorum.Neden bu kadar kararlısın beni bırakmamaya,beni bu kadar çok mu seviyorsun?Senden kimseye bahsetmek istemiyordum,kimsenin senin benimle olduğunu bilmesini de.Ama artık çoğu kişi öğrendi birlikteliğimizi ve onlar ne der diye düşünmüyorum.Bütün dünya duysun senin benimle olduğunu.Bunu sana olan sevgimden demiyorum,sadece artık bu birlikteliği sona erdirip yeni bir sayfa açmak istediğimden.

    

       Sen çalıyorsun kapıyı geldim diye,ilgi istiyorsun sürekli sadece sana odaklanmamı istiyorsun.Biliyorum bu da bizim kaderimiz sen bensiz yapamıyorsun bende sensiz göremiyorum,anlayamıyorum,farkında olamıyorum bazı şeylerin belki.Ama şunu da söylemeliyim ki ne zaman üzülsem,ne zaman sıkıntıda olsam sen benim hep yanımdaydın,beni yalnız bırakmadın.Mutlu olduğumda ise sadece uzaktan selam verip geçip giderdin.Hayatimdaki yerin çok büyük, birçok sevdiğim insanı bırakıp seninle olmak zorunda kaldım,hayatıma yön verdin senin dediğini yapmadığım zaman daha da mutsuz olduğumu sandım.Ama artık ayrılma vaki geldi.Seninle yaşadığım günleri asla unutmayacağım çünkü o anılarımız bana güç vericek bu dünyada.Hep kötü zamanlarımız oldu diyemem bazen öyle şeyler hissetmeme yol açtın ki o duyguları yazmaya şu camın içindeki mürekkep yetmez.Belki de senin benim hayatımdaki görevin buydu ve görevini yerine getirdin  artık gitme vakti.Benden sonra birlikte olacağın insanlara dikkat et sakın onların isyan etmesine sebep olacak şeyler de yapma.Onların hayatlarına şöyle bir dokun,içlerindeki huzuru hissetmelerine neden ol ve çekil köşene...

Ona çok şey katmış olduğun bedenin kiracısı Yâren,beni yıllardır yalnız bırakmayan hastalığıma...